Bp Schne­ider: To była jed­na z naj­pięk­niej­szych Mszy w moim życiu

W dniu 19 sierp­nia br. biskup Atha­na­sius Schne­ider z Kazach­sta­nu cele­bro­wał na warsz­ta­tach litur­gii tra­dy­cyj­nej Ars Cele­bran­di Mszę św. pon­ty­fi­kal­ną oraz nie­szpo­ry pon­ty­fi­kal­ne, a tak­że wygło­sił wykład poświę­co­ny pra­wi­dło­wej odno­wie litur­gii i god­nej czci Naj­święt­sze­go Sakra­men­tu. Odpo­wia­dał rów­nież na pyta­nia uczest­ni­ków warsz­ta­tów i pod­pi­sy­wał swo­ją naj­now­szą książ­kę pt. „Cor­pus Christi”.

W wykła­dzie zaty­tu­ło­wa­nym „Odno­wa litur­gii oraz wiecz­ny zmysł Kościo­ła”, obfi­cie pod­bu­do­wa­nym licz­ny­mi cyta­ta­mi z Nowe­go Testa­men­tu, pism Ojców Kościo­ła oraz kon­sty­tu­cji o litur­gii Sacro­sanc­tum Con­ci­lium Sobo­ru Waty­kań­skie­go II, biskup Atha­na­sius Schne­ider pod­kre­ślił, ze zasad­ni­czą cechą świę­tej litur­gii jest ado­ra­cja Boga. Litur­gia eucha­ry­stycz­na jest naj­wznio­ślej­szą reali­za­cją pierw­sze­go przy­ka­za­nia Boże­go, o któ­rym przy­po­mniał nam Jezus: „Panu, Bogu swe­mu, będziesz odda­wał pokłon i Jemu same­mu słu­żyć będziesz” (Mt 4,10).
Biskup Atha­na­sius odniósł się do norm litur­gicz­nych Kościo­ła i wagi, jaką nale­ży im nada­wać zgod­nie z całym Pismem Świę­tym i naucza­niem kato­lic­kim. Prze­ciw­sta­wia­nie norm zewnętrz­nych wewnętrz­nej czci ser­ca jest sprzecz­ne z praw­dą Bożą i w cią­gu całej histo­rii Kościo­ła było typo­we dla licz­nych ruchów here­tyc­kich: gno­sty­ków, kata­rów i albi­gen­sów, kal­wi­ni­stów, a współ­cze­śnie kato­lic­kich pro­gre­si­stów i nie­któ­rych ruchów typu zie­lo­no­świąt­ko­we­go w obrę­bie Kościo­ła kato­lic­kie­go — pod­kre­ślił. Zwró­cił też uwa­gę na alar­mu­ją­ce dane o wzro­ście licz­by pro­fa­na­cji w związ­ku z udzie­la­niem Komu­nii św. na rękę.
W dal­szej czę­ści wykła­du biskup Schne­ider przed­sta­wił model pra­wi­dło­wej litur­gii Kościo­ła, opar­ty na Księ­dze Apo­ka­lip­sy. Cechu­je się on sied­mio­ma ele­men­ta­mi, taki­mi jak: klę­cze­nie, głę­bo­kie pokło­ny i upa­da­nie na twarz; kadzi­dło; pie­śni „ducho­we” (w odróż­nie­niu od świec­kich i zmy­sło­wych), wol­ność od kon­cen­tra­cji na sobie samym; modli­twa razem z Anio­ła­mi; dłu­gie okre­sy ciszy oraz umiesz­cze­nie Chry­stu­sa eucha­ry­stycz­ne­go, Baran­ka zabi­te­go i żyją­ce­go, w cen­trum zgro­ma­dze­nia liturgicznego.

W kaza­niu wygło­szo­nym po pol­sku pod­czas Mszy świę­tej pon­ty­fi­kal­nej, cele­bro­wa­nej w bazy­li­ce licheń­skiej, biskup Atha­na­sius Schne­ider powie­dział: „Praw­dzi­wa odno­wa Kościo­ła zaczy­na się w obsza­rze, któ­ry jest naj­waż­niej­szy, któ­ry jest ser­cem Kościo­ła: w Eucha­ry­stycz­nym Panu. W ser­cu życia dzi­siej­sze­go Kościo­ła powsta­ła jed­nak głę­bo­ka rana z powo­du okrop­no­ści bra­ku czci w trak­to­wa­niu Naj­święt­sze­go Sakra­men­tu i z powo­du licz­nych przy­pad­ków nie­god­ne­go przyj­mo­wa­nia Komu­nii Świę­tej, bez peł­ni wia­ry i bez praw­dzi­wej skru­chy”. Dodał tak­że: „Grzesz­ny czło­wiek chce posta­wić w cen­trum sie­bie same­go, rów­nież w kościel­nych wnę­trzach, rów­nież pod­czas Uczty Eucha­ry­stycz­nej; chce być widzia­ny i dostrze­ga­ny. Dla­te­go Eucha­ry­stycz­ny Jezus, Bóg, któ­ry stał się czło­wie­kiem, obec­ny w Taber­na­ku­lum pod posta­cia­mi eucha­ry­stycz­ny­mi, usu­wa­ny jest w wie­lu kościo­łach na bok”.

Po Mszy świę­tej biskup Schne­ider podzie­lił się swo­im odczu­ciem, że była ona jed­ną z naj­pięk­niej­szych w jego życiu. Pochwa­lił cere­mo­nia­rzy i mini­stran­tów, a tak­że muzy­ków. Pod­czas Mszy śpie­wa­ła scho­la gre­go­riań­ska zło­żo­na z uczest­ni­ków warsz­ta­tów wraz z kan­to­ra­mi Rober­tem Pożar­skim, Mar­ci­nem Bor­nu­sem Szczy­ciń­skim, Janem Goła­skim i Kon­ra­dem Zaga­jew­skim. Na orga­nach grał Robert Hugo, wir­tu­oz orga­nów, orga­ni­sta para­fii uni­wer­sy­tec­kiej w Pra­dze (jej pro­bosz­czem jest ksiądz Tomasz Halik).

Wie­czo­rem w dniu 19 sierp­nia biskup Atha­na­sius Schne­ider prze­wod­ni­czył nie­szpo­rom pon­ty­fi­kal­nym, a 20 sierp­nia rano cele­bro­wał Mszę recy­to­wa­ną. Przed opusz­cze­niem Liche­nia udzie­lił spe­cjal­nej wypo­wie­dzi dla uczest­ni­ków i orga­ni­za­to­rów warsz­ta­tów litur­gii tra­dy­cyj­nej „Ars Celebrandi”:

Jestem pod napraw­dę głę­bo­kim wra­że­niem spo­tka­nia „Ars Cele­bran­di”, a szcze­gól­nie tego, że spo­tka­łem tak wie­lu mło­dych ludzi i mło­dych księ­ży pra­gną­cych oka­zy­wa­nia praw­dzi­wej miło­ści do świę­tej litur­gii oraz więk­szej czci dla Jezu­sa w świę­tej litur­gii. Doświad­czy­łem tutaj drob­ne­go przy­kła­du wio­sny Kościo­ła, ponie­waż tra­dy­cyj­na świę­ta litur­gia jest skar­bem dla całe­go Kościo­ła, jak powie­dział papież Bene­dykt XVI, i skar­bem, któ­ry prze­ka­za­li nam nasi przod­ko­wie; dla­te­go powin­ni­śmy ją kochać i prze­ka­zy­wać następ­nym pokoleniom.
Ta litur­gia pro­wa­dzi nas ku doświad­cze­niu obec­no­ści Boga, Jezu­sa, oraz miste­rium Jego ofia­ry krzy­żo­wej, a tak­że pięk­na i maje­sta­tu Boga, i przy­cią­ga nas bli­żej do Nie­go. Oczy­wi­ście jest koniecz­ne, aby pięk­ne cele­bra­cje wywie­ra­ły wpływ na nasze życie oso­bi­ste, chrze­ści­jań­skie i moral­ne. Powin­ny one być siłą doda­ją­cą nam nowej mocy i nowej rado­ści do życia praw­dzi­wym życiem chrze­ści­jań­skim i dawa­nia przy­kła­du bycia dobrym kato­li­kiem. A zatem wynio­słem pozy­tyw­ne wra­że­nie i życzę, aby to spo­tka­nie „Ars Cele­bran­di” było kon­ty­nu­owa­ne w przy­szło­ści i przy­cią­ga­ło jesz­cze wię­cej mło­dych ludzi, semi­na­rzy­stów i mło­dych księ­ży, by poma­ga­ło im żyć bli­żej Jezu­sa oraz głę­biej prze­ży­wać nie­skoń­czo­ną i nie­wy­sło­wio­ną tajem­ni­cę Mszy świętej.
Biskup Atha­na­sius Schne­ider spe­cjal­nie dla warsz­ta­tów litur­gii tra­dy­cyj­nej „Ars Celebrandi”

Cały tekst kaza­nia bisku­pa Atha­na­siu­sa Schne­ide­ra moż­na prze­czy­tać tutaj: Cześć Eucha­ry­stii i odno­wa Kościo­ła.