Jed­ną z naj­po­waż­niej­szych prze­szkód w sku­tecz­nym gło­sze­niu przez Kościół Ewan­ge­lii jest to, co nazy­wam „znie­wo­le­niem języ­ka”. Dano wia­rę poglą­do­wi, że nale­ży uni­kać jed­no­znacz­nych ocen, ostrych sfor­mu­ło­wań, kate­go­rycz­nych sądów bo rze­ko­mo taki jest „duch cza­su”. Boimy się zarzu­tu fana­ty­zmu, zaco­fa­nia czy wręcz pry­mi­ty­wi­zmu. Przy­ję­to nie­mal za dogmat, że nale­ży liczyć się z ocze­ki­wa­nia­mi oto­cze­nia, z ludz­ki­mi odczu­cia­mi, dąże­nia­mi i bar­dziej im „towa­rzy­szyć” niż for­mo­wać. Poja­wi­ła się w świe­cie zachod­nim oba­wa, że gło­sze­nie Ewan­ge­lii z inten­cją nawró­ce­nia słu­cha­cza, dąże­nie do tego by porzu­cił dro­gę obcą Ewan­ge­lii, może być uwa­ża­ne za pró­bę narzu­ca­nia „swo­ich” poglą­dów i gwałt na sumie­niu. W kaza­niach i homi­liach kazno­dzie­je czę­sto sta­ra­ją się więc dobie­rać sło­wa miło brzmią­ce dla ucha, nie powo­du­ją­ce u słu­cha­ją­cych wstrzą­sów psy­chicz­nych, a już na pew­no meta­fi­zycz­nych. W efek­cie otrzy­mu­je­my prze­po­wia­da­nie „laj­to­we”, moc­no psy­cho­lo­gi­zu­ją­ce, mówią­ce czę­sto o wszyst­kim i o niczym. Gdy tym­cza­sem wgłę­bia­my się w lek­tu­rę Ewan­ge­lii, gdy obser­wuj­my cho­ciaż­by świę­te­go Paw­ła zauwa­ża­my jed­no — mamy tam język czę­sto nie prze­bie­ra­ją­cy w sło­wach, ale nikt z ówcze­snych słu­cha­czy nie powie­dział, że to język nie­na­wi­ści; dziś owszem zapew­ne taki zarzut Apo­sto­la naro­dów by spotkał.
Popa­trz­my na Pana wyrzu­ca­ją­ce­go prze­kup­niów ze świą­ty­ni. Jego gniew nie jest skie­ro­wa­ny prze­ciw nim, lecz prze­ciw temu co robią, a powo­do­wa­ny jest tro­ską o świę­tość Domu Boże­go, dla­te­go że jest to wła­śnie Dom Boży. Cho­dzi mu nade wszyst­ko o cześć należ­ną Bogu; ten gniew popy­cha Pana Jezu­sa do rady­kal­nych zacho­wań. Spra­wia też wra­że­nie jak­by Mu nie zale­ża­ło na tym, że ludzie się zra­żą do Nie­go. A może uczy­nił to ze wzglę­du na nas, byśmy byli uczu­le­ni na punk­cie ochro­ny hono­ru i czci maje­sta­tu Boże­go? Świę­ty gniew nie powi­nien być obcy apo­sto­łom Pana. Pamię­ta­cie homi­lię św. Jana Paw­ła z Kielc? Widzi­my tam papie­ża zagnie­wa­ne­go i wzbu­rzo­ne­go. Czym ten gniew jest powo­do­wa­ny jeśli nie tro­ską o Bożą chwa­lę i Boży lad w czło­wie­ku, a tym samym o czło­wie­ka jako takie­go i o jego zba­wie­nie? Nie o dobre samo­po­czu­cie i psy­chicz­ny kom­fort czło­wie­ka ale o zba­wie­nie. Oczy­wi­ście Pan Jezus nie nad­uży­wa tego środ­ka, nie nad­uży­wał go też Jan Paweł II, ale pamię­ta­my jego świę­ty gniew gdy gro­ził sycy­lij­skiej mafii potę­pie­niem wiecz­nym i gdy wzbu­rzo­ny upo­mi­nał san­di­ni­stow­skie­go mini­stra-mni­cha na lot­ni­sku w Mana­gui, a potem pro­wo­ka­to­rów na mszy świę­tej. Tyle się mówi o pra­wach czło­wie­ka, że aż się pro­si zapy­tać: a co z pra­wa­mi Boga do czci i nasze­go posłu­szeń­stwa? Kto dziś mówi o tym, że to On jest naszym Stwór­cą i Panem i to On dyk­tu­je warun­ki a nie uzgad­nia z nami i że to Jemu win­ni­śmy cześć i ule­głość, a ponad naszy­mi „pra­wa­mi” i naszym „sumie­niem” stoi On ze swo­im Pra­wem? Pan Jezus nie uni­ka jed­no­znacz­no­ści: „kto uwie­rzy i ochrzci się będzie zba­wio­ny, kto nie uwie­rzy będzie potę­pio­ny”, „czyż ci na któ­rych zwa­li­ła się wie­ża i zabi­ła ich było więk­szy­mi grzesz­ni­ka­mi niż inni? Lecz jeśli się nie nawró­ci­cie, wszy­scy podob­nie zgi­nie­cie”, „jeśli wasza spra­wie­dli­wość nie będzie więk­sza niż uczo­nych w Piśmie, nie wej­dzie­cie do kró­le­stwa Boże­go”. Czy uni­ka­jąc jak ognia w prze­po­wia­da­niu tzw. „trud­nych” kwe­stii wypo­wia­da­nych przez nasze­go Pana na pew­no przy­słu­ży­li­by­śmy się zba­wie­niu dusz? A nasze świą­ty­nie? Czy słu­żą wyłącz­nie czci Bożej? Czy nie pozwa­la się zbyt pochop­nie na rze­czy nie licu­ją­ce z powa­gą i czcią miej­sca kul­tu? Skąd potem zdzi­wie­nie, że ludzie tra­cą wraż­li­wość na sacrum, że nie widzą róż­ni­cy pomię­dzy świą­ty­nią a salą zebrań?
Uczmy się, by miłość było czuć w naszych sło­wach, w prze­po­wia­da­niu, w codzien­nym zacho­wa­niu, uczmy się tego przy taber­na­ku­lum, na lek­tu­rze ducho­wej, w roz­my­śla­niu, nie uczmy się tyl­ko klu­czyć, bo to zwy­czaj­nie nie przy­stoi. Weź­my za przy­kład pierw­szy roz­dział listu św. Pawia apo­sto­la do Rzy­mian. Mamy tam jed­no­znacz­ne potę­pie­nie homo­sek­su­ali­zmu wraz ze wska­za­niem jego nega­tyw­nych kon­se­kwen­cji na wiecz­ność. Zie­lo­no­świąt­ko­wy pastor w Szwe­cji za cyto­wa­nie tych słów poszedł do wię­zie­nia. Każ­dy gło­si­ciel Ewan­ge­lii powi­nien zada­wać sobie cią­gle pyta­nie o to, co jest rze­czy­wi­stym prze­ja­wem miło­ści do czło­wie­ka: mówie­nie mu praw­dy w imię rato­wa­nia dla zba­wie­nia, czy utwier­dza­nie go w grze­chu? To zno­wu pyta­nie do straż­ni­ków wia­ry w Niem­czech i nie tylko.
Dru­gi pro­blem to znie­wo­le­nie co do celu i zwią­za­ny z tym prze­chył w kie­run­ku hory­zon­ta­li­zmu. Budu­je się obraz Boga jako wyro­zu­mia­łe­go przy­ja­cie­la, i tyle. Czyż Bóg nie jest moim przy­ja­cie­lem? Ależ jest! Tyl­ko, że na przy­jaźń trze­ba sobie zasłu­żyć. Bóg jest ubra­ny w ele­ganc­ki gar­ni­tur świę­to­ści, jeśli zbli­żę się do nie­go w łach­ma­nach grze­chu i uznam, że to wszyst­ko na co mnie stać, czy na pew­no zechce wów­czas ze mną prze­sta­wać? Bóg jest Miło­ścią, a kto kocha sta­wia wyma­ga­nia. Kto ci zawsze mówi, że jesteś OK., temu na pew­no zale­ży nie na tobie ale na taniej popu­lar­no­ści, albo na tym by cię prze­ro­bić na byle co. Bóg jest pra­wo­daw­cą. To on dyk­tu­je warun­ki nie pod­le­ga­ją­ce nego­cja­cji, ponie­waż „to mówi Pan”, i „tak mówi Pan”. Jego przy­ka­za­nia to nie pro­po­zy­cje tyl­ko wła­śnie przy­ka­za­nia. Bóg nam nicze­go nie jest winien, nicze­go od nas nie ocze­ku­je poza naszą miło­ścią. Bóg nie jest demo­kra­tą, jest Panem! I tu mamy pewien pro­blem. Ma on na imię wła­śnie — „demo­kra­cja”, trak­to­wa­na dziś jako war­tość sama w sobie. Nie kwe­stio­no­wa­na tak­że we współ­cze­snym Koście­le. Demo­kra­cja — wola ludu. A co, jeśli wola ludu sta­je w poprzek woli Boga? Więk­szość wca­le nie musi mieć racji i praw­dy rów­nież więk­szo­ścią gło­sów się nie usta­la. Żyje­my w podwój­nej rze­czy­wi­sto­ści: Bożej i bez­boż­nej, zwa­nej dla nie­po­zna­ki laic­ką i uczy­my w niej żyć nie­ja­ko naraz. Daje to pole do powsta­wa­nia swo­istej schi­zo­fre­nii. Trud­no obra­cać się rów­no­cze­śnie w świe­cie war­to­ści ewan­ge­licz­nych i w świe­cie war­to­ści laic­kich, nie­kie­dy nie do pogo­dze­nia ze sobą.
Czy wypa­da w jed­nej sytu­acji zacho­wać się jak kato­lik, a w innej swo­ją kato­lic­ką pro­we­nien­cję ukry­wać? Na pew­no to jest kato­lic­kie? Może kato­lik żyć wedle praw dwu świa­tów: Ewan­ge­lii i jej prze­ci­wień­stwa? Prze­cież to jest zabój­cze dla życia ducho­we­go. Uczy posta­wy i ducho­wo­ści schi­zo­fre­nicz­nej. Czym jest udział oso­by wie­rzą­cej np. w refe­ren­dum w spra­wie abor­cji, a tym bar­dziej glos na „tak”? Czy nie potra­fi­my już wycho­wać ludzi do prze­ko­na­nia, że dla nas może ist­nieć tyl­ko świat Bożych war­to­ści, tak by czło­wiek był świa­do­my, że coś czy­ni, albo cze­goś nie czy­ni ze wzglę­du miłość do praw­dy i zba­wie­nie wiecz­ne? Tu wła­śnie jawi się pro­blem wspo­mnia­ne­go hory­zon­ta­li­zmu. Wal­czy­my o pokój, wal­czy­my z nędzą, mówi­my o potrze­bie pojed­na­nia pomię­dzy ludź­mi, nawet o tym że wia­ra w tym poma­ga. Potra­fi­my pro­wa­dzić róż­no­ra­kie tera­pie, porad­nie, spo­tka­nia inte­gra­cyj­ne, też z wia­rą na ustach. Ale czy czę­sto, zbyt czę­sto nie ogra­ni­cza­my się dziś w Koście­le do widze­nia spraw tego świa­ta jedy­nie w per­spek­ty­wie docze­snej? Czy nie zapo­mi­na się o tym naj­waż­niej­szym — gło­sze­niu potrze­by nawró­ce­nia jako warun­ku zba­wie­nia wiecz­ne­go? Ten błąd popeł­ni­ła i chy­ba popeł­nia nadal cho­ciaż­by tzw. teo­lo­gia wyzwo­le­nia trak­tu­ją­ca Ewan­ge­lię bar­dzo instru­men­tal­nie i uży­wa­ją­ca mark­si­zmu do tłu­ma­cze­nia rze­czy­wi­sto­ści, uwa­ża­jąc, że nie zawsze wystar­czy modli­twa a nie­kie­dy potrzeb­ny jest gra­nat. Ta teo­lo­gia nie­wie­le mówi o zba­wie­niu wiecz­nym i wca­le nie chce uczy­nić bied­nych boga­ty­mi, ale wszyst­kich spro­wa­dzić do ubó­stwa jako syno­ni­mu rów­no­ści i spra­wie­dli­wo­ści, co jest oczy­wi­stym urojeniem.
W tym kon­tek­ście war­to wspo­mnieć jesz­cze o jed­nym. Wie­le mówi się dziś o „Koście­le ubo­gich”, o „opcji na rzecz ubo­gich”, a samo sło­wo „ubo­gi” odmie­nia się przez wszyst­kie przy­pad­ki. Rodzi to pro­ste pyta­nie: a co z boga­ty­mi? Nie ma dla nich miej­sca w Koście­le? Mamy im to powie­dzieć? A na jakiej pod­sta­wie? Wia­do­mo, że nie każ­dy bied­ny to świę­ty i nie każ­dy boga­ty to łobuz. Zna­cie zapew­ne wie­lu ludzi dobrze sytu­owa­nych i rów­no­cze­śnie reli­gij­nych, ludzi któ­rzy doszli do swe­go mająt­ku uczci­wą pra­cą, inwen­cją, tru­dem. Zasta­na­wiam się jak oni się czu­ją sły­sząc nie­ustan­ną pochwa­lę ubó­stwa, czę­sto mylo­ne­go z bie­dą. Owszem, bogac­two może zasło­nić Pana Boga i wów­czas lepiej go się pozbyć, jeśli czło­wiek nie potra­fi nim zawia­dy­wać, ale prze­cież samo w sobie jest nie grze­chem tak jak ubó­stwo nie jest jede­na­stym przy­ka­za­niem. Pan Jezus w przy­po­wie­ściach odwo­ły­wał się do ope­ra­cji ban­ko­wych i sam cha­dzał na uczty raczej do ludzi zasob­nych. Ubó­stwo jest chwa­leb­ne jeśli jest świa­do­mym wybo­rem czło­wie­ka, dla­te­go ludziom, któ­rzy nie chcą w ubó­stwie żyć należ­na jest pomoc w wyj­ściu z nie­go, ale to już bar­dziej rola struk­tur pań­stwa a Kościół może speł­niać jedy­nie funk­cję pomoc­ni­czą nie zapo­mi­na­jąc o swo­im celu zasad­ni­czym — gło­sze­niu zba­wie­nia. Za mało dziś w prze­ka­zie Boga Biblii, za dużo o Bogu „mod­nym”, takim o jakim świat dziś chce sły­szeć. Mod­ny bywa w nie­któ­rych sek­tach pro­te­stanc­kich „Jezus zdro­wia, suk­ce­su eko­no­micz­ne­go i zawo­do­we­go, oraz dobrej kon­dy­cji psy­chicz­nej”. Oby­śmy nie ule­gli takie­mu obra­zo­wi, bo jak już wspo­mi­na­li­śmy, obraz chrze­ści­jań­stwa bez nie­sie­nia krzy­ża, tak­że krzy­ża cier­pie­nia jest obra­zem fałszywym.
„Jed­ni dru­gich brze­mio­na noście, a tak wypeł­ni­cie Zakon Chry­stu­so­wy”. Kościół nie jest samym tyl­ko zbio­rem indy­wi­du­ów, sto­ją­cych obok sie­bie. Jest wspól­no­tą bra­ci i sióstr. Dla­te­go los docze­sny a tym bar­dziej wiecz­ny tego, któ­ry żyje obok mnie nie może mi być obcy. Miłość przy­na­gla do pro­wa­dze­nia dziel cha­ry­ta­tyw­nych, do wkra­cza­nia na pola mate­rial­nej nędzy. Ma na tym polu Kościół tak­że w naszych cza­sach ogrom­ny doro­bek nio­sąc ulgę w cier­pie­niu rów­nież ludziom spo­za swo­je­go krę­gu. Tym bar­dziej nie może nam być obcy ich los
wiecz­ny. Uczyn­ki miło­sier­dzia co do duszy każą nam grzesz­nych napo­mi­nać a wąt­pią­cym dobrze radzić. Nie­ste­ty tak­że do serc kato­li­ków wkra­da się poku­sa indy­wi­du­ali­zmu jako wyznacz­ni­ka peł­nej wol­no­ści, rozu­mia­nej czę­sto nie­ste­ty jako „wol­ność od”. Indy­wi­du­alizm pro­wa­dzi jed­nak w stro­nę rady­kal­ne­go ego­izmu. Liczę się „ja” i „moje”. Moje pra­wa, tak­że te któ­re sobie wywal­czę albo stwo­rzę. Inte­res bliź­nie­go prze­sta­je się liczyć. Wier­ność, ofia­ra, wraż­li­wość scho­dzą na dal­szy plan. Górę bie­rze subiek­ty­wizm: to co mi przy­no­si korzyść, choć­by i doraź­ną, jest dobre. To co wyma­ga wysił­ku, wyrze­cze­nia, ofia­ry jest złe. (umiesz­cze­nie kogoś w hospi­cjum wyma­ga ze stro­ny jego bli­skich wła­śnie wysił­ku, ofia­ry, więc jest gor­szym roz­wią­za­niem niż euta­na­zja. Dla­te­go na Zacho­dzie nie budu­je się hospi­cjów). Przy­ka­za­nia Boże też nara­ża­ją czło­wie­ka na wyrze­cze­nia i utra­tę wol­no­ści, stąd ich odrzu­ce­nie. W efek­cie pro­wa­dzi to tak napraw­dę czło­wie­ka ku prze­raź­li­wej samot­no­ści. Laic­kie media oczy­wi­ście nakrę­ca­ją tego typu posta­wy, prze­ra­bia­jąc umy­sły ludzi i pro­wa­dząc do umac­nia­nia takich postaw. Jeśli nie spo­tka się to ze sku­tecz­ną reak­cją rodzi­ny, szko­ły i Kościo­ła za parę lat i u nas może być podob­nie. A tym­cza­sem… wiecz­ność czeka.
To jesz­cze jeden przy­czy­nek. Sły­szy­my dziś w naucza­niu kato­lic­kim kaza­nia o sądzie, wiecz­no­ści, karze? Zbęd­ne są dywa­ga­cje typu, że to nie Bóg karze, że to w rze­czy­wi­sto­ści czło­wiek sam wybie­ra swo­im życiem. Waż­ne jest uczu­la­nie na kon­se­kwen­cje życia z dala od Boga, na jaw­ny sprze­ciw wobec Jego woli i odrzu­ce­nie jego miło­ści. Obraz Sądu przed­sta­wio­ny przez nasze­go Pana nie jest baj­ką dla nie­grzecz­nych dzie­ci, jest przed­sta­wie­niem strasz­li­wych, się­ga­ją­cych w wiecz­ność kon­se­kwen­cji zane­go­wa­nia Boga, ska­za­nia się na wiecz­ność bez Nie­go, wiecz­ność bez świa­tła i miło­ści, wiecz­ność samot­no­ści i nie­uga­szo­nej nigdy, palą­cej ogniem tęsk­no­ty za miło­ścią i bez­den­nej roz­pa­czy w morzu nie­na­wi­ści. Tak, „wszy­scy sta­nie­my kie­dyś przed try­bu­na­łem Boga”, tak, „strasz­ną jest rze­czą wpaść w ręce Boga żyją­ce­go”, tak, „zapła­tą za grzech jest śmierć”, i „cóż pomo­że czło­wie­ko­wi choć­by cały świat pozy­skał, a na duszy swo­jej szko­dę poniósł?”. Wszy­scy sto­imy w kolej­ce do kata­fal­ku, a co gor­sza, z tej kolej­ki „bio­rą” na wyryw­ki. Czy dzi­siaj Kościół uświa­da­mia to ludziom, przy­go­to­wu­je ich na dobrą śmierć i szczę­śli­wą wiecz­ność? Jak mówić o śmier­ci, sko­ro nawet na pogrze­bach wyśpie­wu­je się skocz­ne pie­śni wiel­ka­noc­ne? Ile kazań o sądzie i pie­kle sły­sze­li­ście w ostat­nim roku? Mówi się dziś powszech­nie mło­dzie­ży o znie­wo­le­niach, opę­ta­niach, i innych nie­bez­pie­czeń­stwach czy raczej pozwa­la­my by sza­tan przy pomo­cy swo­ich anio­łów obec­nych na tym świe­cie pod pozo­rem tro­ski o wol­ność, pra­wa czło­wie­ka, pustą, fał­szy­wą dobro­cią zdo­by­wał dusze i zatra­cał je w pie­kle? Jeśli to zanie­dbu­je­my, to po cóż inne wysił­ki? Jaki sens będzie mia­ła każ­da inna dzia­łal­ność Kościo­ła, jeśli zanie­dba­my to co naj­waż­niej­sze? ‚”Nie bój­cie się tych„ któ­rzy zabi­ja­ją cia­ło a duszy zabić nie mogą, bój­cie się raczej tego, któ­ry i duszę i cia­ło może zatra­cić w piekle”.
Nasza Ojczy­zna jest w nie­bie. Ku niej zmie­rza­my, a gdy jeste­śmy ludź­mi czy­ste­go ser­ca, już w niej nie­ja­ko jeste­śmy. Musi­my być ludź­mi widzą­cy­mi dalej niż hory­zont i musi­my poma­gać innym dostrzec, że na hory­zon­cie świat się nie koń­czy. Ale żeby się o tym prze­ko­nać czło­wiek nie może peł­zać, bo w tej pozy­cji widze­nie świa­ta jest ogra­ni­czo­ne. Czło­wiek wol­ny może i powi­nien fru­wać, wzbi­jać się wyso­ko na skrzy­dłach wia­ry i rozu­mu, aby ogar­nąć wzro­kiem ser­ca świat Boży jaki został dla nas przy­go­to­wa­ny do zamiesz­ka­nia, dla­te­go uczmy się latać, uczmy się nie­ustan­nie praw­dzi­wej wol­no­ści ku któ­rej wyswo­bo­dził nas Chry­stus. Módl­my się, kon­tem­pluj­my, a potem z miło­ścią idź­my do świa­ta z zapa­lo­ny­mi lam­pa­mi by oświe­cić dro­gę pogu­bio­nym i pod­pro­wa­dzać ich ku Temu, któ­ry był, któ­ry jest i któ­ry przy­cho­dzi — Jezu­so­wi Chry­stu­so­wi, jedy­ne­mu i praw­dzi­we­mu Zba­wi­cie­lo­wi świa­ta, moż­ne­mu Bogu w Trój­cy Osób.

AMEN.

Jezus Chry­stus Boży Syn Zba­wi­ciel, Oso­ba Trój­cy Prze­naj­święt­szej. Jemu poświę­ci­li­śmy nasze pierw­sze roz­wa­ża­nie. Dzi­siaj nie­co słów kon­ty­nu­acji wczo­raj­sze­go roz­wa­ża­nia o Jego Koście­le „tu i teraz”. Mówi­my o „Jego Koście­le”, bo to Jego Kościół, nie nasz. Kto dziś gło­si hasło „Chry­stus tak, Kościół nie”, ten nie wie, o czym mówi. Jeste­śmy Jego Mistycz­nym Cia­łem a On naszą Gło­wą i Paste­rzem. Rze­czy­wi­stość Kościo­ła opo­wia­da nam Vati­ca­num II w kon­sty­tu­cji dogma­tycz­nej o Koście­le, szcze­gól­nie w p. 8, a dopo­wia­da w p. 17 dekla­ra­cja „Domi­nus Jesus” z 2000 roku. Mówi ona: „Ist­nie­je zatem jeden Kościół Chry­stu­so­wy, któ­ry trwa w Koście­le kato­lic­kim rzą­dzo­nym przez Następ­cę Pio­tra i przez bisku­pów w łącz­no­ści z nim […] Nie wol­no więc wier­nym uwa­żać, że Kościół Chry­stu­so­wy jest zbio­rem — wpraw­dzie zróż­ni­co­wa­nym, ale zara­zem w jakiś spo­sób zjed­no­czo­nym — Kościo­łów i Wspól­not ekle­zjal­nych. Nie mogą też mnie­mać, że Kościół Chry­stu­so­wy nie ist­nie­je już dziś w żad­nym miej­scu i dla­te­go winien być przed­mio­tem poszu­ki­wań pro­wa­dzo­nych przez wszyst­kie Kościo­ły i wspól­no­ty. W rze­czy­wi­sto­ści ele­men­ty tego Kościo­ła już nam dane­go ist­nie­ją łącz­nie i w całej peł­ni w Koście­le kato­lic­kim”, zaś moc środ­ków zba­wie­nia obec­na w Kościo­łach i Wspól­no­tach odłą­czo­nych „pocho­dzi z samej peł­ni laski i praw­dy powie­rzo­nej Kościo­ło­wi kato­lic­kie­mu”. Kościół, będą­cy sakra­men­tem zba­wie­nia moc­ny mocą sakra­men­tów, któ­re wypły­nę­ły z prze­bi­te­go boku Chry­stu­sa, posła­ny jest aby gło­sić orę­dzie zba­wie­nia czło­wie­ko­wi wszyst­kich cza­sów, tak­że ludziom XXI wie­ku. Mamy to czy­nić wier­ni takie­mu wła­śnie Kościo­ło­wi i wier­ni dok­try­nie wia­ry, któ­ra zosta­ła nam prze­ka­za­na. Dla­cze­go naj­waż­niej­sza jest wier­ność dok­try­nie? Z pro­ste­go powo­du. Ponie­waż chrze­ści­jań­stwo to nie zbiór prze­pi­sów rytu­al­nych, norm prze­gło­so­wa­nych wolą więk­szo­ści, albo mak­sym wydu­ma­nych przez jakie­goś guru. Nasza dok­try­na jest Oso­bą, a na imię jej — Jezus Chry­stus. Oso­by nie moż­na nie zauwa­żyć całej. Przy­po­mnij­my: „Tam gdzie gło­szo­ny jest [cały] Chry­stus, tam Kościół jest kato­lic­ki — kata cho­lon”. To zasa­da wyra­żo­na przez św. Igna­ce­go z Antio­chii. „Cały Chry­stus” i kato­lic­kość wza­jem­nie się warunkują.
Jak widzi „kato­lic­kość” Kościo­ła śp. kard. J. Meis­sner z Kolo­nii? W jego opi­nii „Wcie­le­nie Syna Boże­go przez Dzie­wi­cę Mary­ję mocą Ducha Świę­te­go, natchnie­nie Pisma Świę­te­go, rze­czy­wi­ste zmar­twych­wsta­nie Chry­stu­sa, real­na obec­ność Chry­stu­sa w Eucha­ry­stii — to są praw­dy wia­ry, któ­re się dzi­siaj w Koście­le dale­ko omi­ja. Ale w ten spo­sób, doda­je, nie moż­na ura­to­wać ani Kościo­ła ani świa­ta! Kościół musi wypeł­nić to, co sta­no­wi jego toż­sa­mość, tzn. gło­sić Chry­stu­sa i Jego Kró­le­stwo w spo­sób peł­ny, nie­za­fał­szo­wa­ny”. Powie­dzie­li­by­śmy za kla­sy­kiem: „oczy­wi­sta oczy­wi­stość”. Ale czy dla wszyst­kich? Jeśli uznać wspo­mnia­ne przez Kar­dy­na­ła omi­ja­nie prawd dogma­tycz­nych w pew­nych krę­gach czy obsza­rach Kościo­ła za fakt, to trze­ba kon­se­kwent­nie zapy­tać, czy mamy tam jesz­cze do czy­nie­nia z Kościo­łem kato­lic­kim? Czy ktoś zada­je publicz­nie tego typu pyta­nie i czy ist­nie­je jesz­cze coś takie­go jak tro­ska o para­do­sis? Zna­kiem cza­su jest i to, że dziś sta­wia­my tego typu pyta­nia. Widzi­my dwie zasad­ni­cze ten­den­cje w spo­so­bie wyj­ścia ku świa­tu z prze­sła­niem Ewan­ge­lii. Jed­na z nich ukie­run­ko­wa­na coraz bar­dziej hory­zon­tal­nie, wią­że się z przy­ję­ciem laic­kiej, libe­ral­nej wizji tegoż świa­ta, co naka­zu­je pew­ną wybiór­czość w prze­ka­zie, swo­istą auto­cen­zu­rę, czy łago­dze­nie tonów a nawet przyj­mo­wa­nie pojęć z „języ­ka świa­ta” z nasta­wie­niem się na tzw. „dia­log” i przy­ję­cie do wia­do­mo­ści plu­ra­li­zmu reli­gij­ne­go jako swo­iste­go nie­na­ru­szal­ne­go sta­tus quo. Dru­gi spo­sób każe wejść z w ten świat na spo­sób Paw­ło­wy gło­sząc Chry­stu­sa takie­go jakie­go mamy w Ewan­ge­lii . Trze­ba odpo­wia­dać sobie na pyta­nie o to, czy chce­my nawra­cać świat i czy­nić Kościół coraz więk­szą i dyna­micz­ną wspól­no­tą wia­ry, czy raczej „uświa­to­wić” Kościół i sie­bie sprze­da­jąc wier­ność Chry­stu­so­wi za miskę socze­wi­cy świę­te­go spo­ko­ju i pokla­sku na laic­kich salo­nach, czy­niąc Ewan­ge­lię jed­ną z pro­po­zy­cji na tar­go­wi­sku idei? Dopraw­dy kie­dy słu­cham nie­któ­rych paste­rzy i teo­lo­gów to nie wiem o co w koń­cu cho­dzi: o to pierw­sze czy o dru­gie. Czy nie za wie­le ener­gii poświę­ca się spra­wom przy­ziem­nym, skąd­inąd waż­nym, i czy nie dzie­je się to kosz­tem gło­sze­nia Ewan­ge­lii? Czy nie za wie­le psy­cho­lo­gii, socjo­lo­gii kosz­tem teo­lo­gii, kosz­tem jasnej i jed­no­znacz­nej keryg­my? Wie­lu siłom na świe­cie marzy się Kościół jako orga­ni­za­cja cha­ry­ta­tyw­na i nie­szko­dli­wy ośro­dek pacy­fi­zmu. Tyl­ko czy tego potrze­bu­ją i ocze­ku­ją dziś od Kościo­ła pogu­bie­ni ludzie i czy tego ocze­ku­je od nas Bóg? Cie­ka­wą myśl wypo­wie­dział swe­go cza­su bp H. Kra­etzl z Wied­nia: „wie­lu odwra­ca się dzi­siaj od Kościo­ła nie dla­te­go, że nie szu­ka­ją Boga, ale dla­te­go, że nie Go nie mogą zna­leźć w Koście­le”.
Może rację miał kard. Rat­zin­ger gdy mówił o wspól­no­tach wia­ry, o malej trzód­ce jaką sta­nie się Kościół w spo­ga­nia­łym świe­cie, któ­ry nasy­ciw­szy się sobą samym zacznie odczu­wać potrze­bę cze­goś „wię­cej”, zacznie szu­kać poczu­cia głę­bo­kie­go Sen­su i znaj­dzie go w żyją­cych Chry­stu­sem wspól­no­tach jego uczniów. Jest to jak­by pra­ca od począt­ku. Nie czu­je­cie się jed­ną z takich wspól­not mają­cych poczu­cie potrze­by rady­kal­nej wier­no­ści prze­ka­zo­wi wia­ry, odda­nych bez resz­ty Panu i Jego dzie­łu zba­wie­nia? Nie zauwa­ża­cie, że licz­ba takich jak wy powo­li ale sys­te­ma­tycz­nie rośnie? Nie czu­je­cie powie­wu Ducha Świę­te­go na swo­ich zgro­ma­dze­niach, w cza­sie spra­wo­wa­nia litur­gii, na modli­twie? Bana­łem jest już twier­dze­nie, że każ­dą refor­mę nale­ży zaczy­nać od sie­bie, ale to praw­da. Przed każ­dym z nas stoi to pięk­ne wyzwa­nie i wezwa­nie do budo­wa­nia oso­bi­stej rela­cji z Chry­stu­sem, do nie­ustan­ne­go dawa­nia Mu odpo­wie­dzi miło­ścią prze­mie­nia­ną na codzien­ność w rela­cjach z inny­mi. Te skar­by zaży­ło­ści z Panem może­my wno­sić do naszych wspól­not by je ubo­ga­cać, ale może­my tak­że dawać je naszym rodzi­nom, kole­gom w pra­cy i w szko­le czy zupeł­nie obcym ludziom. Oczy­wi­ście nale­ży to czy­nić z poko­rą i łagod­no­ścią, ale też w sytu­acjach, któ­re tego wyma­ga­ją koniecz­ne jest bycie sta­now­czym i jed­no­znacz­nym. Takim wła­śnie „dum­nym wojow­ni­kiem”! Dla­te­go nie żałuj­cie cza­su na oso­bi­stą modli­twę, lek­tu­rę Pisma Świę­te­go, budu­ją­ce roz­mo­wy i dys­ku­sje. Nasz pan­cerz wia­ry wyma­ga nie­ustan­ne­go wzmac­nia­nia a miecz ducha nie­ustan­ne­go wyostrza­nia, by spraw­nie ciął wię­zy grze­chu i wszel­kie struk­tu­ry zła. Bo to Chry­stus jest naszą mocą — o tym nigdy nie moż­na zapomnieć!
Trze­ba nam odważ­nie wcho­dzić na pola, któ­re zosta­ły utra­co­ne. Kościół oddał pole w dzie­dzi­nie kul­tu­ry, wyco­fał się nie­mal bez wal­ki z wie­lu sfer życia publicz­ne­go. Uzna­no, że ist­nie­ją obsza­ry na któ­re chrze­ści­jań­stwo nie może wpły­wać, a jeśli wpły­wać to w spo­sób ogra­ni­czo­ny. Geo­r­ge Weigel stwier­dza w nr 26 „Gościa Nie­dziel­ne­go”: „żyje­my w cza­sach, gdy ota­cza­ją­ca nas kul­tu­ra nie wspie­ra już prze­ka­zy­wa­nia wia­ry /…/ domi­nu­ją­cy kli­mat kul­tu­ro­wy sku­tecz­nie obez­wład­nia sil­ne nie­gdyś kato­lic­kie instynk­ty. Zwłasz­cza gdy przy­wódz­two kato­lic­kie jest sła­be, defen­syw­ne, pozba­wio­ne ewan­ge­licz­ne­go entu­zja­zmu i wyda­je się zakło­po­ta­ne postu­la­ta­mi kato­li­cy­zmu kontr­kul­tu­ro­we­go /…/ Chrze­ści­jań­stwo jest z natu­ry kontr kul­tu­ro­we, ponie­waż chrze­ści­ja­nie są powo­ła­ni do nawró­ce­nia kul­tu­ry”. Trze­ba więc zapy­tać dla­cze­go nie „nawra­ca­my” kul­tu­ry? Czym dzi­siaj róż­nią się w Euro­pie pro­gra­my par­tii noszą­cych w nazwie przy­miot­nik „chrze­ści­jań­ska” od par­tii laic­kich? Wpływ na usta­wo­daw­stwo odda­no siłom wca­le nie neu­tral­nym bo takich nie ma, a jaw­nie wojow­ni­czo are­li­gij­nym. Przy­ję­to ich reto­ry­kę, poję­cia. Powie­dzie­li­śmy, że kato­lik ma gło­so­wać zgod­nie z sumie­niem, więc dopusz­cza się że kato­li­cy mogą mieć róż­ne sumie­nia, nie­ko­niecz­nie kato­lic­kie. Jakie więc sumie­nia for­mu­je­my? W maju kato­lic­ka Irlan­dia dala przy­zwo­le­nie na abor­cję, wcze­śniej na mał­żeń­stwa tej samej płci. Jesz­cze dwa­dzie­ścia lat temu było to tam nie do pomy­śle­nia. Pro­ce­sy laicy­za­cyj­ne w Por­tu­ga­lii są dziś głęb­sze niż w zapa­te­ry­stow­skiej Hisz­pa­nii. Apo­sta­zje całych naro­dów sta­ją się fak­tem. Uwa­ga — teraz kolej na Pol­skę. Jeśli ktoś sądzi, że zosta­wią nas w spo­ko­ju, to się ludzi. Bogu dzię­ki mamy jesz­cze ludzi w kościo­łach — jesz­cze! Hisz­pa­nie, Por­tu­gal­czy­cy, Irland­czy­cy czy Niem­cy też mie­li. Inna rzecz, że czę­sto sami tych ludzi z kościo­łów wypę­dzi­li. Czy w wie­lu wypad­kach nie scho­wa­no wsty­dli­wie Ewan­ge­lii po korzec? Kim są paste­rze mają­cy wąt­pli­wo­ści co do grzesz­no­ści związ­ków tej samej pici, postu­lu­ją­cy by z tym pro­ble­mem „skoń­czyć”, prze­wi­du­ją­cy jakiś rodzaj obrzę­du ni to ślub­ne­go ni to jakie­go, zapo­mi­na­ją­cy że komu­nia świę­ta to nie piguł­ka tera­peu­tycz­na mają­ca popra­wić nastrój w dro­dze przez życie, ale Cia­ło i Krew Boga, któ­ry życie za nas dał na Krzy­żu i kto je spo­ży­wa nie­god­nie, będzie winien Cia­ła i Krwi Pań­skiej, i śmierć sobie spo­ży­wa i pije… Po co więc to nie­ustan­ne roz­my­wa­nie dok­try­ny, te ugo­dy ze świa­tem, ta rezy­gna­cja z jed­no­znacz­no­ści? Jak więc świat ma się zachwy­cić Chry­stu­sem Zbawicielem?
Dziś na naszych oczach zda­ją się for­mo­wać dwie Pol­ski: Pol­ska kato­lic­ka, wier­na Chry­stu­so­wi, wędru­ją­ca ku Ołta­rzo­wi i Pol­ska moral­ne­go luzu, zeświec­cza­ła, dry­fu­ją­ca coraz dalej od lodzi Kościo­ła. Na któ­rą stro­nę pój­dzie „prze­chył”? A pomię­dzy nimi jest jesz­cze Pol­ska „nija­ka”. Trze­ba wycho­dzić ku tym zagu­bio­nym i obo­jęt­nym, ale nie wol­no nam zanie­dbać ani zawieść tej Pol­ski wier­nej. Trze­ba ją umac­niać i być dla niej a dopie­ro w dru­giej kolej­no­ści wycho­dzić ku tym pozo­sta­łym, aby spro­wa­dzić ich z powro­tem do owczar­ni Pana. Potrze­ba nam for­mo­wa­nia sumień w opar­ciu o Deka­log i przy­ka­za­nie miło­ści, a nie tanie­go psy­cho­lo­gi­zo­wa­nia. Świę­ty Jan Paweł II pozo­sta­wił nam prze­bo­ga­tą spu­ści­znę do wyko­rzy­sta­nia. Dla­cze­go w kate­che­zie, homi­liach, kaza­niach czy dys­ku­sjach nie mówi­my już Janem Paw­łem II? To pyta­nia do dusz­pa­ste­rzy, choć nie tyl­ko. War­to wsłu­chać się w samo­świa­do­mość reli­gij­ną Pola­ków. Na przy­kład, na pyta­nie o to kim był św. Jan Paweł II odpo­wia­da­ją zwy­kle, że był wiel­kim czło­wie­kiem, że oba­lił komu­nizm, że wal­czył o pokój. Nie sły­sza­łem odpo­wie­dzi typu, że był następ­cą świę­te­go Pio­tra, namiest­ni­kiem Chry­stu­sa na zie­mi, itp. W powszech­nej świa­do­mo­ści bar­dziej zna­ny jest z nart i kre­mó­wek niż ze swe­go naucza­nia. Ale czy to jedy­nie wina ludzi?
Pozy­tyw­nym zna­kiem jest dyna­micz­ny roz­wój róż­no­ra­kich wspól­not oży­wia­ją­cych dziś tkan­kę Kościo­ła. Mówiąc o wspól­no­tach wia­ry mam na myśli wszyst­kie dzia­ła­nia zmie­rza­ją­ce do rze­czy­wi­stej odno­wy, niko­mu nie chcę nicze­go odbie­rać ani odma­wiać, nie­kie­dy pro­szę jedy­nie o wza­jem­ność wzglę­dem tych wszyst­kich, któ­rzy gro­ma­dzą się wokół litur­gii św. Grze­go­rza Wiel­kie­go, widząc w powro­cie do jej ducha dro­gę, albo jed­ną z dróg ku odro­dze­niu wia­ry. Przyj­dzie czas, kie­dy miłość do tej litur­gii prze­sta­nie być lek­ce­wa­żą­co nazy­wa­na sno­bi­zmem, modą, potrze­bą odróż­nia­nia się czy czym tam jesz­cze. Będą was dłu­go jesz­cze nazy­wać sztyw­ny­mi, suro­wy­mi, może fana­ty­ka­mi nie rozu­mie­ją­cy­mi Ewan­ge­lii i współ­cze­snych wyzwań, a czę­sto jesz­cze ostrzej. Inwek­ty­wy są zwy­kle bro­nią ludzi sła­bych, nie­pew­nych swo­ich racji, inte­lek­tu­al­nie bez­rad­nych wobec siły argu­men­tów, albo zadu­fa­nych w sobie, postę­pu­ją­cych według zasa­dy: „chrze­ści­jań­stwo to ja!”. Sami broń­cie się przed taką posta­wą! Wie­lu kry­ty­ków śro­do­wisk wier­nych for­mie nad­zwy­czaj­nej rytu rzym­skie­go do dziś uwa­ża je za swo­isty dopust Boży. Ludzie tego pokro­ju nie dopusz­cza­ją do sie­bie myśli, że Duch Świę­ty może dzia­łać tak­że tu. Boją się przy­znać, że może to być jed­na dróg wio­dą­cych ku praw­dzi­wej odno­wie Kościo­ła, dróg jakie wska­zu­je Duch Świę­ty. Sta­waj­my się kocha­ni wio­sną Kościo­ła a przy­naj­mniej jed­nym z jej powie­wów. Nie bądź­cie dys­kret­ni, nie czas teraz na kata­kum­by, dawaj­cie się widzieć i sły­szeć, bądź­cie rado­śni mocą wia­ry, zara­żaj­cie miło­ścią, uka­zuj­cie że jeste­ście żywot­ną i buj­nie kwit­ną­cą cząst­ka Kościo­ła, uczcie sie­bie i innych umi­ło­wa­nia pły­ną­ce­go z głę­bin litur­gii pięk­na ducho­we­go i mate­rial­ne­go i oddy­cha­nia nim, bo Bóg jest pięk­nem. Taki­mi nas Chry­stus potrzebuje.

Codzien­nie publi­ku­je­my gale­rie zdjęć na FB. Ich auto­rem jest nasz foto­graf, © Paweł Kucharski/Travart (www.travart.pl). Zachę­ca­my do oglą­da­nia, jest już dużo zdjęć indy­wi­du­al­nych naszych uczest­ni­ków, a tak pięk­ne zdję­cia są dla każ­de­go wspa­nia­łą pamiąt­ką. (Pro­si­my tyl­ko pamię­tać, że trze­ba zacho­wy­wać pra­wa autor­skie nasze­go foto­gra­fa, tzn. wspo­mi­nać, że jest ich auto­rem, i nie uży­wać ich dla celów komer­cyj­nych). Oto link do naj­now­szej gale­rii z dru­gie­go dnia warsz­ta­tów, czy­li 13 lipca:
New pho­to gal­le­ries on our FB pro­fi­le on eve­ry­day basis! Author: © Paweł Kucharski/Travart (www.travart.pl)
Here is the link to the newest gal­le­ry (July 13th). Mor­nin­g’s reci­ted Mas­ses, Solemn High Mass, sung Mass in Domi­ni­can Rite, work­shops, gen­re photos:
https://www.facebook.com/pg/Ars-Celebrandi-485133738273762/photos/?tab=album&album_id=1702991523154638
Pls look in the same pla­ce for new galleries.

Kaza­nia reko­lek­cyj­ne na Mszach św. solen­nych gło­si w tym roku ks. dr Fran­ci­szek Gomuł­czak, pal­lo­tyn. Będzie­my je codzien­nie publi­ko­wać w wer­sji audio i tek­sto­wej (cza­sa­mi będą się one nie­co róż­ni­ły, gdyż Kazno­dzie­ja cza­sem decy­du­je się odejść od przy­go­to­wa­ne­go tek­stu). Oto pierw­sze z nich, zaty­tu­ło­wa­ne: „Każ­dy niech pyta: Jaki jest mój Jezus?”:

Niech będzie pochwa­lo­ny Jezus Chrystus!
Ser­decz­nie witam i pozdra­wiam was wszyst­kich, bra­cia i sio­stry! Gro­ma­dzi nas tutaj, na „świę­tej zie­mi”, zie­mi Maryi Bole­snej Kró­lo­wej Pol­ski, miłość do Jej Syna a nasze­go Pana i Zba­wi­cie­la, a tak­że pra­gnie­nie coraz dosko­nal­sze­go słu­że­nia Jego świę­tej spra­wie, za któ­rą życie dał — spra­wie zba­wie­nia dusz. To On chciał aby­śmy tutaj przy­by­li i wni­ka­jąc w pięk­no świę­tej litur­gii uczy­li się tego co powin­no być naj­wznio­ślej­szym aktem nasze­go czło­wie­czeń­stwa: ado­ra­cji Boga w Trój­cy Świę­tej Jedy­ne­go. Umie­jęt­ność czer­pa­nia z nie­prze­bra­nych bogactw świę­tej litur­gii niech pozo­sta­nie w nas, gdy stąd odej­dzie­my do miejsc naszej pra­cy i posłu­gi­wa­nia, byśmy wewnętrz­nie prze­mie­nia­ni pro­mie­nio­wa­li na ota­cza­ją­cy nas świat sta­jąc się jego solą i świa­tłem, jak chce tego Pan. Świat potrze­bu­je dziś moc­ne­go świa­dec­twa o tym, że zmar­twych­wsta­ły Jezus jest Panem ku chwa­le Boga Ojca, oraz że nie dano ludziom pod nie­bem żad­ne­go inne­go Imie­nia, w któ­rym mogli­by być zba­wie­ni. Odno­szę wra­że­nie, że ta praw­da nie wybrzmie­wa dziś zbyt moc­no tak­że we wnę­trzu Kościo­ła. Trze­ba w dzi­siej­szych cza­sach może moc­niej niż kie­dy­kol­wiek pod­kre­ślać, że imię Jezus zna­czy „Pan zba­wia”. W natło­ku nowo­mo­wy gosz­czą­cej tak­że w Koście­le moż­na utra­cić z pola widze­nia to kim jest Jezus z Naza­re­tu: Bóg z Boga, świa­tłość ze świa­tło­ści, Bóg praw­dzi­wy Z Boga praw­dzi­we­go, zro­dzo­ny a nie stwo­rzo­ny, współ­istot­ny Ojcu, a przez Nie­go wszyst­ko się stało.
Posłu­żę się w tym miej­scu zwie­rze­niem R. Brandt­sta­et­te­ra nasze­go wspa­nia­łe­go kato­lic­kie­go pisa­rza w doj­rza­łym wie­ku nawró­co­ne­go z juda­izmu, dziś tro­chę zapo­mnia­ne­go; czy­taj­cie go. Oto jego sło­wa: „Dla mnie Chry­stus Ewan­ge­lii jest Bogiem groź­nym i wyma­ga­ją­cym. Nie jest słod­kim Jezu­si­kiem z Jase­łek, w mia­rę naiw­nym, w mia­rę infan­tyl­nym, w mia­rę gro­te­sko­wym. Jest spra­wie­dli­wym, prze­ba­cza­ją­cym, ale nie mniej suro­wym Bogiem, a dostać się w Jego karzą­ce ręce nie jest jaseł­ko­wą przy­go­dą. Chry­stus na kar­tach Ewan­ge­lii i Apo­ka­lip­sy jest czę­sto Chry­stu­sem Jah­wicz­nym. Przy­po­mnij­my sobie Jego klą­twy ciska­ne na Koro­za­in, Bet­sa­idę i Kafar­naum, Jego sied­mio­krot­ne bia­da, Jego gniew i zapal­czy­wość, kie­dy rzu­cił swo­je­mu apo­sto­ło­wi: Jesteś sza­ta­nem. Przy­po­mnij­my sobie Chry­stu­sa z Apo­ka­lip­sy, tego Chry­stu­sa-Sło­wo z mie­czem obo­siecz­nym w ustach, przy­cho­dzą­ce­go brać pomstę na naro­dach. Jest na pew­no Bogiem ciche­go ser­ca, ale zara­zem Bogiem wiel­kiej zapal­czy­wo­ści, jest Bogiem miło­sier­dzia i twar­dych żądań, Bogiem prze­ba­cza­ją­cym i Bogiem Łaski, ale zara­zem Bogiem nacie­ra­ją­cym, wyma­ga­ją­cym i „zazdro­snym” o czło­wie­ka jak Jego …sta­ro­te­sta­men­to­wy Ojciec. Chce uro­bić czło­wie­ka na swo­je podo­bień­stwo. Chce go uczy­nić świę­tym. Nie w prze­no­śnym, ale w peł­nym tego sło­wa zna­cze­niu. Nie sty­li­zuj­my ewan­ge­licz­ne­go tek­stu dla celów nasze­go opor­tu­ni­stycz­ne­go wygod­nic­twa. /…/ Nie rób­my z Chry­stu­sa wspól­ni­ka naszych nędz­nych pożą­dań”. (R. Brand­sta­et­ter, Jezus z Naza­re­tu, Kra­ków 2012, t. 1, s. 26 – 7).
Jeże­li taki obraz nasze­go Pana zagu­bi­my może nam gro­zić popad­nie­cie w to, co ks. prof. Pora­dow­ski nazwał swe­go cza­su „jezu­si­zmem”. Może czło­wiek „zapo­mnieć” o tym, że Pan Jezus jest jed­ną z Osób Trój­cy Świę­tej, że oprócz Nie­go ist­nie­je tak­że Ojciec i Duch Świę­ty. Tak się dzie­je, gdy przy każ­dej oka­zji to świę­te Imię jest odmie­nia­ne przez wszyst­kie przy­pad­ki, i do Nie­go odno­szo­ne są wszel­kie rela­cje. Może nastą­pić odar­cie Pana, choć­by i nie­świa­do­me, z Jego Bóstwa i chwa­ły i spro­wa­dze­nie Go do roli czy­sto przy­ro­dzo­nej, uczy­nie­nie z Jego Oso­by kogoś w rodza­ju tera­peu­ty i tanie­go cudo­twór­cy, dają­ce­go od zaraz wyzwo­le­nie z naszych bólów, lęków itp. A potem już łatwo posta­wić Go na jed­nej polce z Bud­dą czy Maho­me­tem. Win­ni­śmy zwra­cać w swo­im oto­cze­niu uwa­gę innych na to coraz bar­dziej real­ne nie­bez­pie­czeń­stwo spły­ce­nia Ewan­ge­lii i spły­ca­nia obra­zu nasze­go Pana, ubra­nia Go w sza­tę czy­ste­go naturalizmu.
Wie­lu ule­ga dziś poku­sie gło­sze­nia „łatwe­go Chry­stu­sa”, Chry­stu­sa nie nazy­wa­ją­ce­go grze­chu grze­chem, nie wyma­ga­ją­ce­go nic albo wyma­ga­ją­ce­go nie­wie­le. Pyta­ni o spra­wy trud­ne, doma­ga­ją­ce się jed­no­znacz­nej odpo­wie­dzi w duchu Ewan­ge­lii mani­fe­stu­ją jakiś rodzaj zawsty­dze­nia, czy zaże­no­wa­nia. Nie zauwa­ża­cie przy­pad­ków eks­po­no­wa­nia Jezu­sa zdro­wia, Jezu­sa suk­ce­su, Jezu­sa speł­nie­nia, któ­ry poja­wił się zno­wu na zie­mi ale już bez swe­go Krzy­ża? Choć prze­cież Jezus bez krzy­ża nie ist­nie­je. Krzyż jest atry­bu­tem jego mesjań­skiej chwa­ły, podob­nie jak pusty grób. Jezus czy­nił cuda aby­śmy pozna­li kim jest oraz — że JEST. Mani­fe­sto­wał w ten spo­sób wobec nas swo­je władz­two nad wszyst­kim co ist­nie­je, oznaj­miał swo­ją moc nad śmier­cią, nad ludz­ki­mi sła­bo­ścia­mi, a nade wszyst­ko uka­zy­wał swe mesjań­skie posłan­nic­two i swo­je Bóstwo. On nie zwal­nia nas od dźwi­ga­nia krzy­ża, wię­cej każe go moc­niej objąć i iść za Nim. Nie ma sen­su postę­po­wać za Nim bez krzy­ża. Czy Jezus dziś nie uzdra­wia? Jak naj­bar­dziej. Jest prze­cież ten sam i na wie­ki. Nie wol­no jed­nak­że nie zauwa­żać tre­ści, któ­re nie­sie w sobie adhor­ta­cja św. Jana Paw­ła II „Salvi­fi­ci dolo­ris”. To adhor­ta­cja o zbaw­czej mocy cier­pie­nia. Nie ma chrze­ści­jań­stwa bez Krzyża!
Zauwa­żam w cie­le Kościo­ła nie­bez­piecz­ne pró­by „ocio­sy­wa­nia” przez kato­li­ków Chry­stu­so­we­go krzy­ża, pozby­wa­nia się tych czę­ści któ­re uwie­ra­ją, albo czy­nią jego dźwi­ga­nie po ludz­ku uciąż­li­wym. Wie­lu synów Kościo­ła, świec­kich i duchow­nych pod­da­je się dziś poku­sie upo­dab­nia­nia się do tego co Ewan­ge­lia nazy­wa ogól­nie „świa­tem” tłu­ma­cząc się rze­ko­mą koniecz­no­ścią umie­jęt­ne­go podej­ścia i nie draż­nie­nia adwer­sa­rza w imię bli­żej nie­okre­ślo­ne­go „dia­lo­gu”, włącz­nie z wycho­dze­niem naprze­ciw ludz­kim grze­chom z tzw. „zro­zu­mie­niem”, co w prak­ty­ce ozna­czać może ich powol­ną afir­ma­cję. Samo sło­wo „dia­log” ule­gło dziś total­nej ide­olo­gi­za­cji, sta­jąc się nic nie zna­czą­cym sło­wem-wytry­chem. Czy Jezus nie pro­wa­dził dia­lo­gu? Mamy tego pięk­ny przy­kład w roz­mo­wie z Niko­de­mem. Dia­log jed­nak dia­lo­go­wi nie­rów­ny. Zupeł­nie ina­czej wyglą­da dia­log Pana z Żyda­mi na pro­gu świą­ty­ni. Pan Jezus nie pro­wa­dził pusta­wych poga­wę­dek, on zmu­szał i zmu­sza wręcz do jasne­go okre­śle­nia się słu­cha­cza, za lub prze­ciw Nie­mu; nie jest czło­wie­kiem ani tym bar­dziej Bogiem kom­pro­mi­su! Praw­da nie idzie na kom­pro­mis. Doma­ga się zde­cy­do­wa­ne­go gło­sze­nia. Ale jak to czy­nić, jeśli nie jest się prze­ko­na­nym do koń­ca, że Jezus jest Praw­dą, że ist­nie­je praw­da obiek­tyw­na, że jest zako­twi­czo­na przez Boga w Chry­stu­so­wym Koście­le i że posia­da swój splen­dor”! Tu leży powód tego swo­iste­go „roz­mem­ła­nia” wie­lu kato­li­ków, duchow­nych i świec­kich! Dia­log to nie bez­pro­duk­tyw­ne mówie­nie sobie nawza­jem miłych rze­czy, to przed­sta­wie­nie part­ne­ro­wi swo­ich argu­men­tów, z całym sza­cun­kiem dla nie­go, ale z celem prze­ko­na­nia go do swo­ich racji. Bez tego dia­log sta­je się pustym gada­niem i stra­tą cza­su albo zaba­wą w ilu­zje, że coś robi­my. Pro­du­ku­je się dziś w Koście­le nie­zli­czo­ne sym­po­zja, kon­fe­ren­cje, spo­tka­nia… z któ­rych nic nie wyni­ka, a ich uczest­ni­cy wie­rzą, że moc­no natru­dzi­li się dla Pana.
Po dru­gie — czym innym jest dia­log a czym innym gło­sze­nie. Dia­log w żaden spo­sób nie może wyklu­czyć albo zastą­pić gło­sze­nia. Pan Jezus nie powie­dział nam: „idź­cie i dia­lo­guj­cie”, tyl­ko „idź­cie i gło­ście”, „w porę i nie w porę” doda św. Paweł. Idź­cie i gło­ście, uczcie zacho­wy­wać wszyst­ko co wam przy­ka­za­łem… A oto ja jestem z wami przez wszyst­kie dni aż do skoń­cze­nia świa­ta… Kto uwie­rzy i ochrzci się będzie zba­wio­ny’, kto nie uwie­rzy będzie potę­pio­ny… — Mówi się dziś bliź­nie­mu w duchu tro­ski o jego zba­wie­nie, że jeże­li świa­do­mie odrzu­ci Ewan­ge­lię będzie potę­pio­ny? Wie­lu powie, że nie wypa­da. A prze­cież to jest naucza­nie Kościo­ła. Zaj­rzyj­my do kon­sty­tu­cji sobo­ro­wej „Lumen gen­tium”, p. 14: „nie mogli­by tedy być zba­wie­ni ludzie, któ­rzy wie­dząc, że Kościół zało­żo­ny został przez Boga za pośred­nic­twem Chry­stu­sa jako koniecz­ny, mimo to nie chcie­li­by przy­stą­pić do nie­go, bądź też w nim wytrwać”. Czy­ni się raczej sta­ra­nia w tym kie­run­ku aby „sza­no­wać” roz­mów­cę, jego prze­ko­na­nia, reli­gie itp., i na owym „sza­cun­ku” cokol­wiek on miał­by ozna­czać, poprze­stać. A gdzie naucza­nie z mocą?! Gdzie wia­ra w zbaw­czą moc Pana i Jego sło­wa? Prze­cież Ewan­ge­lię gło­si­my po to, żeby słu­cha­czy nawró­cić. Ale jeśli „apo­stoł” ma wąt­pli­wo­ści czy coś „wypa­da” lub „nie wypa­da”, to kim jest dla nie­go Jezus Chry­stus? Na pew­no Jedy­nym Odku­pi­cie­lem? Mamy wte­dy do czy­nie­nia jesz­cze z wia­rą czy już z ideologią?
Czy­tam tu i tam o epi­sko­pa­tach nie­któ­rych kra­jów azja­tyc­kich postu­lu­ją­cych wystrze­ga­nia się nawra­ca­nia inno­wier­ców, i życia pośród nich i z nimi w duchu posza­no­wa­nia ich tra­dy­cji. Zada­ję sobie wte­dy pyta­nie o to, po co oni sami się nawró­ci­li i dla­cze­go nie pozo­sta­li przy swo­jej spu­ściź­nie? Ewan­ge­lia nie jest niczy­ją wła­sno­ścią i nie wol­no nam jej zazdro­śnic strzec po kor­cem wła­snych lęków, obaw, nie­pew­no­ści a może i bra­ku wia­ry. Regu­ły tego świa­ta nie przy­sta­ją do Ewan­ge­lii dla­te­go św. Paweł nie każe nam z nie­go brać wzo­ru, bo pod pozo­rem tro­ski o regu­ły tego świa­ta zaprze­sta­nie­my apo­sto­ło­wa­nia i zastą­pi­my je morzem slo­ga­nów, pusto­sło­wia i nowo­mo­wy. Ewan­ge­lia nie­sie prze­sła­nie o zba­wie­niu. Zbrod­nią jest prze­stra­jać jej melo­dię na melo­dię „świa­ta”. Może się ona stać wte­dy jedy­nie inspi­ra­cją do wal­ki o pokój, spra­wie­dli­wość spo­łecz­ną, rów­ność, wezwa­niem do boju z gło­dem, glo­bal­nym ocie­ple­niem i o segre­go­wa­nie śmie­ci. Czy to nie­istot­ne spra­wy? Na swój spo­sób waż­ne. Tyl­ko że Pan Jezus nie przy­szedł z tych powo­dów. Przy­szedł odku­pić czło­wie­ka, przy­wró­cić go Ojcu w jego god­no­ści Boże­go dziec­ka i takim Ojcu oddać. I nade wszyst­ko w tym mamy Mu pomóc. Jaki jest mój Jezus? Każ­dy niech zada sobie to pyta­nie i niech na nie odpo­wie. Nie buduj­my i nie uczest­nicz­my w budo­wa­niu kościel­nej nowo­mo­wy, gład­kiej i bez­pro­duk­tyw­nej, uni­ka­ją­cej jasno­ści i jed­no­znacz­no­ści, zapra­wio­nej ire­ni­zmem i naturalizmem.
Sta­raj­my się dro­gą lek­tu­ry, słu­cha­nia i medy­ta­cji Sło­wa Boże­go odkry­wać Chry­stu­sa praw­dzi­we­go. Nasze­go miło­sier­ne­go Zbaw­cę i Obroń­cę, Baran­ka któ­ry daje nam się Cały, Przy­ja­cie­la i Bra­ta ale też Sędzie­go z kapli­cy syk­styń­skiej, Pana przy­szłe­go wie­ku. Boga z Boga, Świa­tłość ze Świa­tło­ści. Życie takim Bogiem nigdy się nie znu­dzi, a opo­wia­da­nie o Nim nigdy słu­cha­cza nie zemdli. Każ­da i każ­dy z nas odcho­dząc od ołta­rza Pań­skie­go musi być wraż­li­wy na poru­sze­nia Ducha Świę­te­go, by dzie­lić się tym wszyst­kim cze­go zaczerp­nie­my z bogac­twa modli­twy litur­gicz­nej Kościo­ła raz po raz doświad­cza­jąc uobec­nie­nia Gol­go­ty. „Ite mis­sa est” zna­czy, że teraz nasza kolej. Jeste­śmy posła­ni, aby być świad­ka­mi w Judei, Sama­rii i aż po kra­niec zie­mi, świad­ka­mi tego co jest naszym doświad­cze­niem wia­ry, aby inni pozna­li i uwie­rzy­li. Ten kra­niec zie­mi nie­ko­niecz­nie musi mieć wymiar geo­gra­ficz­ny. Krań­cem zie­mi będzie ser­ce twe­go bra­ta wyschłe z bra­ku otwar­cia na Łaskę: zagu­bio­ne, pora­nio­ne, nie­kie­dy zbun­to­wa­ne i nie­na­wist­ne, otu­ma­nio­ne przez ducha tego świa­ta, któ­re­mu trze­ba wyjść naprze­ciw z całym ładun­kiem praw­dy i mocy w jaką uzbra­ja nas Duch Świę­ty, nasta­jąc w porę i nie w porę. Aby to czy­nić trze­ba rze­czy­wi­ście naj­pierw dać się same­mu porwać Ducho­wi aby nas nauczył i pouczył. Dać się porwać Ducho­wi to zgo­dzić się aby burzył w nas boż­ki kon­for­mi­zmu, wygo­dy, pusto­sło­wia, układ­no­ści wobec reguł narzu­ca­nych przez świat, pozor­nych dzia­łań a czy­nił z nas „strza­łę zaostrzo­ną”. Sze­rzą­ca się w Koście­le bez­rad­ność i dez­orien­ta­cja potrze­bu­je dziś praw­dzi­wych ryce­rzy Chry­stu­sa, któ­rzy tyl­ko przed Nim zgi­na­ją kola­na i zma­ga­ją się o to, by każ­de kola­no przed Nim się zgię­ło. Ina­czej cały nasz wysi­łek stra­cił­by jaki­kol­wiek sens. Nie war­to młó­cić sło­my i bić piany.

Do roz­po­czę­cia tego­rocz­nych warsz­ta­tów zosta­ło mniej niż 20 godzin… Jest to więc ostat­nia chwi­la, by przy­po­mnieć, że mamy licz­nych patro­nów medial­nych, w tym tak zna­czą­ce media, jak ekai.pl w Pol­sce i Rora­te Caeli za gra­ni­cą. A jeden z naszych patro­nów, Domi­ni­kań­ski Ośro­dek Litur­gicz­ny (litur­gia domi­ni­kań­ska jest co roku sta­łym ele­men­tem warsz­ta­tów), przy­go­to­wał w tym roku dla uczest­ni­ków warsz­ta­tów oraz wszyst­kich zain­te­re­so­wa­nych kod zniż­ko­wy na swo­je pro­duk­ty. Jeśli ktoś pla­no­wał coś kupić w skle­pie DOL‑u, to już od teraz aż do koń­ca sierp­nia może wpi­sać w koszy­ku: arscelebrandi2018 i otrzy­ma 20% zniż­ki na wybra­ne pro­duk­ty, wymie­nio­ne na stro­nie pod lin­kiem: https://sklep.liturgia.pl/pol_m_Pogram-rabatowy-produkty-FDOL-502.html